სათაურმა შეცდომაში არ შეგიყვანოთ - ეს წერილი აპოლიტიკურია. ყოველ შემთხვევაში, ასეთი მინდა გამოვიდეს. "რა აპოლიტიკური, რუსეთის არმიის გუნდში გადადის ჩვენი ნაკრების კაპიტანი" გეთანხმებით, მაგრამ დღეს ჩემი ერთადერთი მიზანი ისაა, რომ იმ ადამიანების ნაწილს მაინც დავანახო მედლის ორივე, მეორე ან ერთი მხარე მაინც, რომლებიც გასაგები თუ გაუგებარი, პოლიტიკური თუ აპოლიტიკური, ლოგიკური თუ ალოგიკური მიზეზებით მუდმივად გაიძახიან, რომ სპორტი პოლიტიკა არაა. კარგი, დავუშვათ, რომ ეს ორი სიმრავლე ერთმანეთისგან სრულიად დამოუკიდებელია და ისინი საერთო ელემენტებს არ შეიცავენ. განვიხილოთ ისინი ცალ-ცალკე. უფრო სწორად, მხოლოდ ქართული და რუსული სპორტის ურთიერთდამოკიდებულებაზე, წარსულსა და მომავალზე ვისაუბროთ, რადგან თუ ამ ორი ქვეყნის ურთიერთობაში რაიმეს ხედავთ, რის გამოც თოკო "ცსკა"-ში უნდა გადასულიყო, დროს ტყუილად ნუ დაკარგავთ, ამ სტატიაში სათქვენო ნამდვილად არაფერია. ახლა მხოლოდ იმაზე ვისაუბროთ, რამდენად სწორია თოკოსთვის კარიერულად ეს ნაბიჯი? ზოგადად, რა კრიტერიუმებს ითვალისწინებს კონკრეტულ
ყველაფერი პარიზში ჩაწოდებული კუთხურით დაიწყო - სწრაფი გათამაშება, მეკარის საჯარიმოსთან ბურთის, ერთი შეხედვით, სახიფათოდ „ჩაგდება“, მოჩვენებითი საფრთხე, მშვიდი დაცვა, ცივი გონება, მილიმეტრებში გამოზომილი გადაცემა, ბურთის წინ გაგდება, გაკიდება, მეკარის მოტყუება და „ბავშვის“ მიერ მახვილი კუთხიდან კარგად შესრულებული დარტყმა - 3:0 და ჩემპიონთა ლიგის მერვე თასი. მოგონებები ყველას უხვად გვაქვს, როგორც კარგი, ისე - ცუდი. ზოგი გვაღიმებს, ზოგი გადატანილ შიშს ხელმეორედ განგვაცდევინებს-ხოლმე, მაგრამ არის ჩვენს ტვინში რაღაც ადგილი, პატარა სექცია, სადაც განსაკუთრებული მომენტები ინახება. “Inside Out” თუ გინახავთ, შეიძლება, ამ სიტყვების უკეთესად წარმოდგენაში დაგეხმაროთ, თუ არა - არც ეგაა პრობლემა, ისეთ მომენტებს ვგულისხმობ, რომელიც, ერთი ცნობილი რეკლამის არ იყოს, გვაფრთიანებს და თითქოს არსაიდან უდიდეს ენერგიასა და მოტივაციას გვაძლევს. მოგონებები, რომლებიც არცთუ ბევრია, მაგრამ რამდენიმე ყველა ჩვენგანს გაგვაჩნია. ჩემთვის ერთ-ერთი მთავარი „მარგალიტი“ სწორედ 2000 წლის ჩემპიონთა ლიგის ფინალია, რომელსა